EEN WENS VOOR EEN MENS

Liefde is....

Het mooiste wat bestaat.
Het doet je opbloeien als een prachtige bloem in het warme zonlicht.
Geeft je kracht en energie.

Maar het moet wel werken samen.
Problemen kunnen zich opstapelen.
Een verlies van een geliefde is soms zomaar geleden.
Dan wordt je liefde een nachtmerrie.
Van liefdevol geven en nemen kan dan geen sprake meer zijn.


Wat overblijft is een gebroken hart.
En dat doet verschrikkelijk veel pijn!


Geef het de tijd...
Met veel geduld en liefde voor jezelf zal je hart weer genezen.
Liefde laat zich nooit stoppen!

Mijn PERSOONLIJKE hartewens:
Laat er iemand zijn, die zijn of haar armen om je heen slaat...
Laat er troost zijn.

CIRCLE OF LIVE

Er was eens....
een huis, gelegen in een prachtige omgeving.

Lente; nieuw leven, alles volop in bloei.

En de vogeltjes floten.

Het was goed!!!

De TIJD verstreek, jaar na jaar...

Het huis verouderde en werd slecht onderhouden.

Helaas, het ooit zo mooie huis stortte langzaam maar zeker in....

Wat een drama,

Hopeloos, 1 grote PUINHOOP.

Niets meer van te maken, niets was nog heel...

De lente kwam.

De prachtige omgeving bloeide weer op.

Nieuw leven, alles volop in bloei.

En de vogeltjes floten...

Het was goed!!

En????

De puinhoop werd opgeruimd, het gras gemaaid.

Er werd weer een NIEUW huis gebouwd.

Door MENSEN....

DAAROM zijn wij zo BIJZONDER en NODIG in het proces.

En als we dan ook nog de processen doorzien, dan.....

LEVEN we nog lang en gelukkig.

VERTROUWEN

Wie kent het niet?
Negatieve gedachten...

Oude negatieve herinneringen, die ooit eens werkelijkheid waren.
Oude nare ervaringen van TOEN.
Het blijft je maar bezig houden...
En het zegt je: "Het zal weer fout gaan net als toen."
En je roept je "denken" tot de orde: "luister er niet naar; DAT WAS TOEN."
En dan TOCH blijven ze maar in je hoofd ronddolen; ze blijven je lastig vallen.
Het lijkt hun bedoeling je uit je slaap te houden.
Je uit je goede doen te halen.
En je wordt er verdrietig van.


Het lijkt toch ook zo logisch te gaan malen en je zorgen te maken?
Je wordt moe.
En terwijl je er ZO moe van geworden bent, wil je toch nog de STRIJD met de negativiteit aangaan.
De angst krijgt je te pakken; je gaat nog meer tobben, piekeren.
Het ontneemt je het besef van het moment van NU.
Voelt als gevangen.
"Gewoon" ademhalen wordt zwaar.
En dan worden je nare gedachten alleen nog maar heftiger en je voelt je NOG maar beroerder.
Het wordt als angstig en boos, en als duwen tegen een muur.
Zo van: "Ik moet je niet!
KOM MAAR OP; ik lust je rauw, ik duw je om!"
Maar helaas, het lukt niet.
Een muur laat zich nu eenmaal niet omduwen.

Je geeft het op ... NIETS lukt meer.
En wat dan???
Deze gedachten moeten toch eens verdwijnen!!!
Weg ermee, dat is wat nodig is.
Maar hoe???



Goed is het, dan eens rustig en diep adem te halen en met "jezelf", wat binnen in je is, te praten.
Te praten met wat je VOELT en niet met wat je DENKT.

Spreek jezelf toe, dat alles gaat, zoals het gaat.
En dat je volledig kan vertrouwen op HOE de dingen gaan.
Verlang naar gevoel van VERTROUWEN en RUST...
Laat het naar binnen komen en vertel je hoofd dat het mag loslaten.
Het is zo zinloos!!
Al deze negativiteit is geweest.
Over en het komt NOOIT meer....
OVER!

Haal rustig adem en wacht op het wonder, want ineens is het daar....
Je hoort het zacht ruisen van de zee en het fluistert je toe: "vertrouw op mij, vertrouw op mij..."
Alles gaat, zoals het gaat.
Net zoals de golven van de zee; ze komen en ze gaan.
HET IS GOED, niets houdt ze tegen..


En dan ineens is ook de negativiteit verdwenen, er is rust en vertrouwen.
En wat de toekomst brengt?
We leven NU, en daar gaat het NU om.

DE DIEHARDS

Vanwege een heupfractuur werd ik deze maand voor enkele dagen opgenomen in het ziekenhuis.
Tijdens de herstelperiode van maar liefst 4 weken thuis op de bank hangen, had ik dus weer genoeg tijd
te schrijven.
Lees maar:



In het ziekenhuis lag ik, samen met twee andere patienten op afdeling Orthopedie, kamer 105.
Al snel bleek, dat op onze zaal een stelletje maffe doorzetters (wij zelf, dus) lagen.
Zo werd zaal 105 door ons omgedoopt tot "zaal van de DIEHARDS"...


Schuin tegenover me, lag een ietwat TE stevige mevrouw van 76 jaar.
Ze liep na een zware knie operatie, 2!! dagen later alweer met "antislip schoenen" en krukken door de zaal.
Strompelend, maar toch.
Ze gaf geen krimp.

De man tegenover mij, draaide zijn hand niet om voor de operatie.
Was al verschillende keren geopereerd met als reden: SPORTEN IS GEZOND!!!

Hij dronk vrijwel direct na de zware beenoperatie een kop sterke koffie en had amper 5 uur
later alweer een warme maaltijd achter de kiezen.

De volgende ochtend wilde hij eigenhandig de morfine loskoppelen.
Tijdens het verschonen van zijn beddengoed, vroegen de verpleegsters hem kalm aan overeind te willen komen.
Maar voor ze er erg in hadden zat hij al rechtop, hinkelde naar de stoel bij zijn bed en ging
zitten.

Mij hielden ze, heupfractuur of niet, met geen paard in bed, zodra ik mijn behoefte moest doen.
Want ik vertikte het, daarvoor gebruik te maken van die ellendige koude ondersteek.

Zo maakte ik menig "plezierritje" van de zaal naar het toilet en dan snel weer terug, dwars
tegen de voorschriften in...

Volledige bedrust werd geboden, maar ik had er mooi lak aan.
Ik werd al snel aangesproken met: FREE WHEELY.

In korte tijd werden we een soort van team.
Snurkten samen, aten samen, deelden onze gedachten en gevoelens met elkaar en we hadden
zo nu en dan de grootste lol.
Om alles en iedereen en vooral om onszelf.

Op de laatste dag van mijn opname, een aantal uren voordat ik naar huis zou gaan, werd een nieuwkomer, een
krasse zeventiger, op onze zaal opgenomen voor een operatie aan het tussenschotje in zijn neus.
Dit was de allereerste ziekenhuisopname van zijn leven...

Wij (de DIEHARDS) raakten met hem in gesprek.
Na de operatie zou hij op zaal terug komen met grote tampons in zijn neusgaten.
Dit om het bloeden tegen te gaan.
Niet zo mooi he, zou je zeggen...

Maar de patient was erg blij dat er nu dan toch eindelijk iets ging gebeuren om zijn klachten te verhelpen.
En zei zich enorm te verheugen op deze operatie..
Hij had veel vertrouwen in een goede afloop.
Jarenlang tobde hij met verkoudheid klachten en neusholte ontstekingen.
Hij was nu dus blij toe!

.... Hoewel, de tampons...


We stelden hem gerust en lieten hem weten dat hij op de juiste zaal was ingedeeld.
ZAAL 105...
Zaal van de sterksten der sterken.
Hij bofte maar...


De buurvrouw strompelde tergend langzaam voorbij om even naar het toilet te gaan...
Waarop de sportlievende buurman tegenover me, gekscherend melding maakte: "RONDJE 35!!!"


Met een brede glimlach werd "neus" even later in het ziekenhuisbed op wielen door twee verpleegsters
weggereden naar de Operatie Kamer.
In welke staat zou hij weer terug komen??

De buurman tegenover me stak zijn hand op: "DAG CLINICLOWN, TOT STRAKS"


Ooooh oooh, wat hebben we ondanks alle ellende vreselijk gelachen daar.


Wij, DE DIEHARDS.

VOGEL

Dat dromen bedrog zijn, dat ga ik nu dus tegenspreken.

Eens droomde ik, dat een Erg grote en liefdevolle hand al mijn pijn en mijn
geheimen wegnam.

Een lichte aanraking en alle belemmeringen verdwenen.
Er kwam een gevoel van ONbeperkte mogelijkheden en ONvoorwaardelijke
liefde voor in de plaats.

... Ik kon gaan vliegen, eindeloos hoog, vrij als een vogel.

Vanaf dat moment, kon ik gaan kiezen voor wat ik eigenlijk altijd
al wilde, maar niet kon.

Oude herinneringen te gaan beschrijven en te delen met lezers, groot en
klein.

En zo ook nieuwe verhalen schrijven; verhalen over vreugde, verdriet,
humor en over de liefde.
Verhalen over HET LEVEN.

Belemmeringen uit het verleden, zoals angst en onzekerheid vervagen meer
en meer en er is vreugde voor in de plaats gekomen.

Mijn droom is werkelijkheid geworden...
ALLES is dankbaarheid.

EIGEN WIJZE

Na lange tijd van research en zelfonderzoek kwam ik er dan toch nog aan toe,
mijn EIGEN waarheid te ontdekken.

En het is gelukt.
NU mag ik het dan ook gaan verwoorden.


---- MARJA`S WAARHEID ----


STEL, deze dag zou mijn LAATSTE zijn....


Dan heeft mijn -VERSTAND mij ondermeer ingefluisterd:

Dat 1 en 1 TWEE is.
Dat hier op aarde EN in mij ¨GOED¨ is en er is ¨KWAAD¨.
¨LICHT¨ en ¨DONKER¨, ¨MOOI¨ en ¨LELIJK¨.
Dat er GROTE eenzaamheid is.
Ook is er het OORDEEL; jij wel, jij niet, dit wel, dat niet.
En dat vooral de MATERIELE BEHOEFTE groot is ....

En mijn, soms ZO pijnlijk -LICHAAM STOPT!

En mijn -INNERLIJK zegt: ZO IS HET GOED.



En DAT is dan wat overblijft.
DAT is de stem vanuit mijn HART.

Het zegt:
Zo is het goed....
Je hebt hier VEEL gezien en Goddank ook de meest intense EMOTIES
mogen ervaren.
Je hebt JE WAARHEID gevonden.

NIETS had ik ECHT nodig, niets van dit hier...
ALLEEN: LIEFDE TE ERVAREN.

Liefde in mensenogen, liefde in mensenhanden, liefde in een kind, liefde in
dieren, liefde in de natuur.
En het allermooiste, DE liefde in MEZELF;
Liefde voor de Schepping, de Schepper, ALLES.

DAAR heb ik het gevonden... in ALLES van HET LEVEN.
En ik krijg er GEEN genoeg van...

Ik vertrouw er op dat mijn leventje nog even mag duren....

Dat ik bijvoorbeeld mijn bijzondere levensverhaal nog afkrijg.
Dat het dan ook nog UITGEGEVEN gaat worden?!

En nu we hier dan toch aan elkaar zijn toevertrouwd, laten we aardig zijn
voor elkaar!
Laten we dat doen!

O.I. PRAAT

OSTEOGENESIS IMPERFECTA, onvolmaakte botvorming.

Op twee-jarige leeftijd ontdekten artsen, dat ik leed aan een zeldzame aandoening

met de naam Osteogenesis Imperfecta.

O.I. is een ziekte, waarbij er een gebrek is aan collageen; steungevend bindweefsel

in het lichaam.

Het is een erfelijke aangeboren aandoening en ongeveer 1500 mensen in Nederland

lijden er aan.

Botten kunnen eenvoudig breken en zelfs kromgroeien.

Het oogwit is meestal blauw gekleurd.

Gewrichten, het gehoor en het gebit kunnen ernstig zijn aangetast.

Achterblijven in groei is bij sommige mensen met O.I. ook een kenmerk.

Er zijn verschillende type O.I., varierend van zeer ernstig tot minder ernstig.

Bij mij zouden de breuken zich dermate vaak voor gaan doen, zodat de verwach-

ting was, dat ik levenslang invalide zou gaan worden.

En zo gebeurde het!!

Op 6 jarige leeftijd had ik al vaker dan 10 keer een botbreuk meegemaakt en mijn

onderbenen begonnen krom te groeien.

Zodoende werd lopen onmogelijk en kwam er een rolstoel.

Armen en benen braken als luciferhoutjes, soms wel 3 tot 4 keer per jaar.

Een leven van vallen en weer opstaan.

Veel pijn en met veel beperkingen, hoewel van huis uit een sterke wil mij werd aan-

geleerd.

Doordat mij werd geleerd, dat ik niet anders was dan andere kinderen werd ik niet

al TE beschermd grootgebracht.

Dit maakte mij uiteindelijk sterk en daadkrachtig.

Maar, eenvoudig was het niet...

Geleidelijk aan ontdekte ik uit eigen ervaring, dat ik wel degelijk anders was dan

anderen.

Zeker in mijn eigen funktioneren, en dat maakte me bij tijd en wijle erg onzeker.

En met daarbij de angst voor breuken, weerhield het mij te doen wat ik wilde doen.

En nog erger, te ZIJN wie ik wilde zijn.

Vanaf de puperteit nam de breekbaarheid geleidelijk af.

Ernstige vermoeidheid kwam er voor in de plaats en veel pijnklachten bleven.

Inmiddels ben ik 46 jaar en ik ben gelukkig getrouwd.

Ik heb een prachtige gezonde dochter van 21 jaar en ik heb een goed leven.

Maar: ¨Gevangen¨ te zijn in een kwetsbaar en misvormd lichaam is geen peule-

schil en tot op de dag van vandaag is het een ding, waar ik niet omheen kan.

Ik moet iedere dag bereid zijn, met veel liefde en geduld voor mezelf, te leven.

Ook de buitenwereld vraagt, zo nu en dan, veel incasseringsvermogen van me.

Dat is niet altijd eenvoudig.

Sinds geruime tijd heb ik ontdekt dat het enorm goed voelt van me af te schrijven.

Oude herinneringen had ik nog nooit los gelaten.

Eerlijk gezegd besefte ik niet dat het voor mij nodig was.

Liever wilde ik niet weer door de pijn en het verdriet...

Een prachtig proces van verwerken en geleidelijk aan voornamelijk vreugde in me-

zelf, en met anderen te ervaren is de uiteindelijke beloning.

En daar mag ik nu van gaan genieten!

Mijn nichtje van 11 jaar houdt bijvoorbeeld binnenkort een spreekbeurt over O.I.

en ze heeft mij gevraagd bij haar op school te komen tegen die tijd.

We hebben samen al een beetje geoefend en vonden het op een gegeven moment

wel weer genoeg!

Zware materie, zeker voor mijn nichtje.

Gekscherend fabricereerden we een grappige slagzin... Hoihoi, ik heb OI.

En inderdaad, ik HEB O.I., maar ik BEN het niet.

Ik Ben Marja en daar ben ik best een beetje trots op...

HEIMWEE

Al veel jaren van mijn leven doe ik mijn uiterste best een moderne vrouw van de
moderne tijd te zijn.


Ik wil kunnen omgaan met mensen van alle leeftijden en kunnen meepraten over
actuele nieuwsfeiten.

En een ontzettende hekel heb ik er aan, er zelf ouderwetse ideetjes op na te
houden.
Zo tover ik de inrichting van mijn huis en tuin regelmatig om in een eigentijdse en
trendy look...

Ook lak ik mijn nagels en ga bijna maandelijks naar de kapper voor een nog
modernere coupe.
Zo nu en dan een zonnebankkuurtje, ondertussen luisterend naar de sound van mijn
mp3 speler
En dan binnenkort zelfs in het bezit van een een MP4! speler te zijn?!

Een TomTom in de Peugeot, compleet met airconditioning en panoramadak.
Ik zou niet wEten wat nog meer te doen om nOg moderner te zijn...
Doe zo ONTZETTEND mijn best!!
BelAchelijk gewoon...

Het Is dat ik niet kan rollerskaten of windsurfen, anders was dat ook nog een moge-
lijkheid.
Het lijkt wel een OBSESSIE...HELLUP...

En weet je wat er nu allemaal Achter zit?
Ha, ik kom zojuist tot de ontdekking bij het zien van bovenstaand plaatje:

Eigenlijk ben ik van top tot teen een meisje van de boerderij....
Echt waar!!!
En dan nog wel een super ouderwetse boerderij!
UN BOER´N BEDRIEF!!!
Daar ben ik tenslotte geboren.

En eigenlijk wil ik het liefst Urenlang in de omgeving van kakelende kipjes zijn.
De sfeer proeven bij de herkauwende koeien op de deel.
En de zoete geur van de hooiberg ruiken...
Luisteren naar de koerende duiven op het dak.

Gewoon zonder make-up en gefohnde haren, gekleed in een sloeberige overall
en houten klompen.
Ik ben DOL op het boerenleven...

Pffff....Gelukkig is DAT het.
Ik dacht even, in een diepe MIDLIFE CRISIS beland te zijn......
Gelukkig maar!!
GEEN midlife crisis...

Het is simpelweg HEIMWEE naar de boerderij en ik ga daaraan toegeven; het
zijn tenslotte mijn ROOTS...
En vanaf NU ga ik het dus ook niet meer ontkennen:

...IK BEN EEN BOERIN, EN IK HOU ERVAN!!
Zo, dat is eruit!!

Ik ben een MODERNE BOERIN, mEt MP3 speler EN gelakte kunstnagels EN
met pumps...
Lang leve de klompen...

DANKBAAR

Er is zoveel om NIET dankbaar voor te zijn.
Oorlogen, Rassenhaat, Hongersnood, Armoede, Natuurrampen.
Zaken van meestal ver weg bij ons vandaan.

We zijn ook NIET dankbaar voor haat, ruzie, jaloezie, hebzucht,
geldzorgen, ziekte, eenzaamheid, verdriet.
Dichtbij ons of soms in ONSZELF....

Boos zijn we en we zijn NIET DANKBAAR.
... En als er dan een God is, waarom doet hij ons dit aan, waarom
grijpt Hij niet in...WAAROM!!!
... GOD SLAAPT.


En dan ineens is er een kleine ZONNESTRAAL, die tussen de aarde-
donkere wolken weet door te dringen en ons weet te verwarmen...
...Zo maar ineens...

WAAROM??
Vragen we ons dat nooit af??

Waarom soms dan ook weer zomaar een zonnenstraal, die ons zo in-
tens blij kan maken...
Blij van binnen in ons hart!

Waarom zuurstof, zodat we kunnen ademhalen?
Waarom vruchtbaarheid in mensen en op aarde?
WAAROM???

Waarom ons hart dat sneller gaat kloppen, soms al bij een enkel
klein, zo lijkt het, miezerig dingetje??

Is God dan toch WEL wakker???


Een warm zonnestraaltje brengt ons dan toch maar weer dichter bij
die God, die eigenlijk zo weinig goed doet.
Maar dan toch wel ZO veel vreugde en rijkdom in onze beleving teweeg
kan brengen.
We zien het ineens weer een beetje zitten...

Dat is toch MACHTIG!!

Maar hebben WIJ er voor gezorgd dat de zon weer ging schijnen??
Ik dacht het niet!!

Laten we daarom toch ook alsjeblieft eens dankbaar zijn, dat we dit
ONMISBARE en WONDERLIJKE mysterie mogen ervaren...

En, laten we eens STIL zijn....

FIETS

FIETSEN is voor velen natuurlijk de NORMAALSTE zaak van de wereld.


Even snel op de fiets een boodschap doen, naar school fietsen of gewoon
voor de ontspanning er met de fiets op uit.
SPORTIEF bewegen en FRISSE LUCHT opdoen is voor iedereen goed!!!
Ook voor mij, Marja, die nu alweer een aardig tijdje een HANDBIKE heeft.

Een elektrisch aangedreven AANKOPPELbike, die ik zelf kan BEVESTIGEN aan
mijn rolstoel.

SUPER handig en zeker in het begin: SENSATIE!!
Nog NOOIT ervoor had ik zoveel VRIJHEID en nooit had ik dan zelfs ook maar
GEDACHT dat fietsen zo FIJN was.


ZEKER op DEZE manier; lekker achterover zittend en het kost me geen ener-
gie!!
omdat het voortbewegen simpelweg lukt, alleen al door met mijn rechterhand
een beetje bij te gassen.

Gedurende de nacht even weer de ACCU´S opladen en dan de volgende dag,
´gewoon´ weer GAAN.


VEEL mensen begrijpen dat dit een UITKOMST is voor rolstoelers, die door-
gaans NIET echt op een prettige manier zich kunnen verplaatsen.

NATTE en VIEZE handen, versleten mouwen ed. zijn GEEN zaken waar je nu
vrolijk van wordt...

En die mensen hebben dan ook vaak SPONTAAN gereageerd, ieder op EIGEN
WIJZE...
Zo zat er eens een jongetje achterop de fiets bij zijn moeder.
Mij, op een gegeven moment bijna ACHTERSTEVOREN zittend, nakijkend en
schreeuwend: ¨Kijk mam, ZO´N VETTE FIETS wil ik nou ook!!¨

Goed voor mijn zelfvertrouwen!
En weer eens iemand in een scootmobiel: ¨Hee, jij gaat VEEL harder dan
mij ....

HOE doe je dat??¨ Ook prachtig!!

En NET als je dan BIJNA buiten je `schoentjes gaat lopen`, is het dan
waarschijnlijk de bedoeling dat je weer STEVIG en met ´VIER WIELEN´ op
de grond komt te staan....


Zo stonden een jongetje en een meisje langs de kant van de weg, BREEDUIT
en VOL INTERESSE te kijken en te bestuderen wat DAAR nu dan wel langs
kwam rijden.
Nou, Marja dus, inclusief handbike.

De borst vooruit, pumpjes aan, wapperende blonde haartjes...

Zegt het jongetje tegen het meisje: ¨Hee, kijk DAAR nou, ha...
DAT IS EEN GRAPPIG OMAATJE!!!!¨

KINDEREN

Vrijwel NIEMAND uit zich grappiger en eerlijker dan een KIND.
Soms confronterend, maar rechtstreeks; zonder poespas.
LEES MAAR, dan kom je er vanzelf achter..

-----------------------------------------------------------------------------------

Kunnen hamsters eigenlijk ZWEMMEN??

Sven denkt van wel...

Hij heeft zelf alweer een paar van zijn eerste
zwemlessen achter de rug en is er nog helemaal vol van:
..strek, wijd, sluit.... strek, wijd, sluit...
Zo oefent hij ieder dag; liggend op zijn buik op de KEUKENSTOEL.

Op een vrije woensdagmiddag speelt hij in de achtertuin.
Het is lekker warm en het zonnetje schijnt heerlijk.
Hij heeft daarom zijn HAMSTER BLOEPER met hok en al, van binnen meegeno-
men naar buiten.
Moeder is ook maar even naar buiten gekomen.
En als ze net is begonnen met het lappen van de ramen, gaat de deurbel.
Snel gooit ze spons en zeem in de emmer en loopt weg.

Na 10 minuutjes komt ze terug en ziet Sven voorover gebukt boven HAAR
emmer met water staan....
Zo VOL aandacht en met een vuurrood hoofd.
Nieuwsgierig loopt moeder er naartoe en vraagt zich af wat hij toch aan het
doen is???

Ze begrijpt er niets van en moppert: ¨Sven... wat doe je nou????¨
Àrm Bloepertje ligt spartellend in het water en gaat ALWEER een keer kopje
onder.

Moeder SCHRIKT zich naar en snauwt:....¨Ach jongen, doe normaal!¨
Waarop Sven zijn schoudertjes ophaalt en antwoordt:¨Hmmm...ik doe niks
bijzonders hoor...

BLOEPER heeft ZWEMLES!!!!¨.


---------


Daantje legt uit dat ze bij hem thuis wel 3 dagen!! GEEN warm water hebben
gehad.

De geiser was kapot...
Maar... hij heeft GOED NIEUWS!
Er is nu dan toch eindelijk iemand geweest om het te maken......
een MAKELAAR.

Of nee....uuuh... een GIJZELAAR!!!


-------


Sanne van 4 jaar komt op verjaardagsvisite en merkt dat het feestje nog helemaal
NIET begonnen is...
Geen taartjes, geen visite, en geen kadootjes die worden uitgepakt...
WEL een vader die nog even relaxed op de bank, met zijn voeten op tafel, een
krantje leest.

In een van zijn donkerblauwe sokken zit een enorm GAT, en daar doorheen steekt...
een hele grote TEEN.
Ze kijkt wat afkeurend, maar wil toch zeker niet brutaal overkomen...
¨Ooh¨ reageert ze....
¨Hmmmm ... heb je NIEUWE SOKJES gekocht????¨


-------


Springen op een trampoline is altijd feest voor een kind.
Bij gebrek aan een trampoline in de slaapkamer kan een matras op een bed er
thuis ook mee door.

Zo sprong Floortje dol enthousiast op en neer op haar eigen bed....
¨Mama,¨ gilde ze, ¨kom eens kijken...ik kan al HEEL ERG HOOG springen!¨
¨Oke,¨ zegt moeder,
¨ben even bezig, maar ik kom zo kijken....¨
¨Maar je moet NU echt komen, ik kan steeds HOGER springen.....
en de CAVIA ook!!!¨


-------


Het is oudjaarsavond en een groep jongeren is buiten bezig VUURWERK
af te steken.
Een 5 jarig meisje, die bij haar oma logeert, kijkt vol bewondering van achter het
raam naar de prachtige schitteringen in de lucht daar buiten....
Al dat mooie vuurwerk, zo fel en kleurig.
Harde knallen, gevolgd door grote vuurballen; rood, blauw, geel en groen, die met
grote snelheid omhoog schieten.

Dan zegt ze tegen oma:... ¨wat jammer dat de buurvrouw er niet meer is, ze had
dit vast ook heel mooi gevonden!!¨
Oma antwoordt: ¨ja, de buurvrouw was zo erg ziek dat ze niet meer kon leven...
ze is nu gestorven, dat weet je wel.., toch?!¨
¨Jahaa,¨ antwoordt het meisje: ¨als je, net als de buurvrouw ziek bent of oud,
dan ga je dood.¨
¨Maar..... waar ben je dan??¨

Oma zegt vol overtuiging...¨dan ben je een sterretje...¨
EEN STERRETJE???
¨Ja,.... een sterretje in de hemel.¨
¨Oooh,¨ zucht het meisje en kijkt op naar de lucht vol flonkerende sterretjes en
mooie kleuren.

Ze kijkt verbaasd en zucht opnieuw.¨Een STERRETJE???¨
...¨Maar....is ze dan ook AFGESCHOTEN????¨


-------


Mijn 4 jarige buurjongen speelt buiten in zijn zandbak.Ik veeg de bladeren op uit
onze achtertuin en hij heeft dat opgemerkt.
¨Hallo,¨ laat hij van zich horen...
¨Hallo,¨ antwoord ik hem.

Dan wordt het stil... ik ben van hem gewend dat hij om een koekje
vraagt.
Dat schuif ik hem dan, tussen de houten latten van de schutting door, toe.
Maar hij weet dat hij dan problemen krijgt met zijn moeder, die natuurlijk niet
wil dat hij om koekjes vraagt.

Dan roept hij hard:
¨MAJA...¨
¨Jahaa,¨ roep ik terug, waarop hij luidkeels schreeuwt: ¨MAJA KOEKOEK...¨