Vanwege een heupfractuur werd ik deze maand voor enkele dagen opgenomen in het ziekenhuis.
Tijdens de herstelperiode van maar liefst 4 weken thuis op de bank hangen, had ik dus weer genoeg tijd
te schrijven.
Lees maar:
In het ziekenhuis lag ik, samen met twee andere patienten op afdeling Orthopedie, kamer 105.
Al snel bleek, dat op onze zaal een stelletje maffe doorzetters (wij zelf, dus) lagen.
Zo werd zaal 105 door ons omgedoopt tot "zaal van de DIEHARDS"...
Schuin tegenover me, lag een ietwat TE stevige mevrouw van 76 jaar.
Ze liep na een zware knie operatie, 2!! dagen later alweer met "antislip schoenen" en krukken door de zaal.
Strompelend, maar toch.
Ze gaf geen krimp.
De man tegenover mij, draaide zijn hand niet om voor de operatie.
Was al verschillende keren geopereerd met als reden: SPORTEN IS GEZOND!!!
Hij dronk vrijwel direct na de zware beenoperatie een kop sterke koffie en had amper 5 uur
later alweer een warme maaltijd achter de kiezen.
De volgende ochtend wilde hij eigenhandig de morfine loskoppelen.
Tijdens het verschonen van zijn beddengoed, vroegen de verpleegsters hem kalm aan overeind te willen komen.
Maar voor ze er erg in hadden zat hij al rechtop, hinkelde naar de stoel bij zijn bed en ging
zitten.
Mij hielden ze, heupfractuur of niet, met geen paard in bed, zodra ik mijn behoefte moest doen.
Want ik vertikte het, daarvoor gebruik te maken van die ellendige koude ondersteek.
Zo maakte ik menig "plezierritje" van de zaal naar het toilet en dan snel weer terug, dwars
tegen de voorschriften in...
Volledige bedrust werd geboden, maar ik had er mooi lak aan.
Ik werd al snel aangesproken met: FREE WHEELY.
In korte tijd werden we een soort van team.
Snurkten samen, aten samen, deelden onze gedachten en gevoelens met elkaar en we hadden
zo nu en dan de grootste lol.
Om alles en iedereen en vooral om onszelf.
Op de laatste dag van mijn opname, een aantal uren voordat ik naar huis zou gaan, werd een nieuwkomer, een
krasse zeventiger, op onze zaal opgenomen voor een operatie aan het tussenschotje in zijn neus.
Dit was de allereerste ziekenhuisopname van zijn leven...
Wij (de DIEHARDS) raakten met hem in gesprek.
Na de operatie zou hij op zaal terug komen met grote tampons in zijn neusgaten.
Dit om het bloeden tegen te gaan.
Niet zo mooi he, zou je zeggen...
Maar de patient was erg blij dat er nu dan toch eindelijk iets ging gebeuren om zijn klachten te verhelpen.
En zei zich enorm te verheugen op deze operatie..
Hij had veel vertrouwen in een goede afloop.
Jarenlang tobde hij met verkoudheid klachten en neusholte ontstekingen.
Hij was nu dus blij toe!
.... Hoewel, de tampons...
We stelden hem gerust en lieten hem weten dat hij op de juiste zaal was ingedeeld.
ZAAL 105...
Zaal van de sterksten der sterken.
Hij bofte maar...
De buurvrouw strompelde tergend langzaam voorbij om even naar het toilet te gaan...
Waarop de sportlievende buurman tegenover me, gekscherend melding maakte: "RONDJE 35!!!"
Met een brede glimlach werd "neus" even later in het ziekenhuisbed op wielen door twee verpleegsters
weggereden naar de Operatie Kamer.
In welke staat zou hij weer terug komen??
De buurman tegenover me stak zijn hand op: "DAG CLINICLOWN, TOT STRAKS"
Ooooh oooh, wat hebben we ondanks alle ellende vreselijk gelachen daar.
Wij, DE DIEHARDS.
